Dag 39 - 19 november 2018

DAG 39
Na het ontbijt rijden we naar Hoedspruit om te winkelen. Ik ga voor de laatste keer mijn schone wasgoed ophalen en vertel dat ik vrijdag naar huis ga en dus geen nieuw wasgoed meer kom brengen. Ik heb wel 5 T-shirts bij me die ik niet meer nodig heb en vraag aan de mevrouw van de wasserij of ze die misschien kan gebruiken. Dat kan ze zeker wel. Ik krijg een "hug" en we nemen afscheid. Dan drink ik in mijn inmiddels "stamcafé" twee kopjes cappuccino. Na een ontmoeting in het winkelcentrum met een mevrouw met een mangoest aan een riempje, loop ik naar de "Pick and pay" om een pak crackers te kopen. Op het kamp ligt het brood in de vriezer. Maar de vriezer werkt volgens mij niet goed en na een paar dagen is volgens mij het brood enkele keren bevroren en weer ontdooid geweest. Zelfs met heel veel thee erbij krijg ik die kleffe boterhammen niet weggewerkt. Een, inmiddels vertrokken, vrijwilliger had een pak crackers achtergelaten en die heb ik bij mijn ontbijt opgegeten. En dat ging er prima in. Dus nu heb ik ook zelf maar een pak crackers gekocht voor de rest van de week. Om half elf rijden we terug naar het kamp, bergen de boodschappen op en om half twaalf moeten we dan weer een nieuwe vrijwilliger ophalen bij de toegangspoort. Geen haar op mijn hoofd (oké, dat zijn er niet veel) denkt er op dat moment aan om mijn camera mee te nemen. We rijden naar de toegangspoort, halen de vrijwilliger op, rijden terug en ... zien op 10 meter voor ons een zwarte neushoorn die de weg verspert. We zetten de auto stil en de motor uit. Het gedrongen beest met zijn enorme hoorn loopt om de auto heen, is heel erg op zijn hoede, maar komt toch nog steeds dichterbij. En ik heb mijn camera dus niet bij me. Stom, stom, stom. Zo dichtbij. Heel langzaam loopt hij op een gegeven moment weer bij ons vandaan, maar regelmatig stopt hij even en kijkt dan achterom naar ons. Hij vertrouwt het niet, maar zolang we ons stil houden heeft hij geen reden om tot de aanval over te gaan. Tenslotte rijden we weer terug naar het kamp en gaan lunchen. Om half 5 gaan we op game-drive en tot die tijd kan ieder doen wat hij of zij wil. Ik ga in ieder geval mijn camera meenemen, natuurlijk. Eerst zien we onderweg niet veel, maar dan ontmoeten we gelukkig toch een paar olifanten en .... je houdt het niet voor mogelijk ... een zwarte neushoorn. Niet zo dichtbij als eerder vanmiddag, maar ik heb er geloof ik toch nog wel een aardige foto van kunnen maken. Sinds mijn komst hier nog geen neushoorn gezien en vandaag ineens twee exemplaren (of twee keer dezelfde natuurlijk, maar dat weet ik niet). Na het avondeten komt Craig even langs, maar als hij weer te lang blijft zitten druppelt iedereen langzaamaan naar bed.
Via de Whatsapp krijg ik van ELS te horen dat het niet goed gaat met poes Kaatje. Ze zit met schoonzus Marianne inmiddels al voor de tweede keer met Kaatje bij de dierenarts i.v.m. een voedselvergiftiging. Ik vind het ongelofelijk wat er in zes weken thuis allemaal gebeurt, waardoor je je zorgen moet maken en zou willen dat je snel heel even naar huis zou kunnen om de boel te regelen. Is het niet het één, dan is het wel het ander. Gebeurt er nu ook zoveel als ik gewoon zes weken wel thuis ben? Gelukkig is Els mans genoeg, maar toch staat ze er nu alleen voor. Ik ben dan ook blij dat Marianne haar bijstaat. Zo eindig ik deze dag met mijn gedachten thuis en kan ik alleen maar hopen dat de situatie met de poes niet verslechtert tot ik zaterdag weer thuis ben.